Catherine De Bolle mag zich UGent-alumnus van het jaar 2023 noemen. Als hoofd van Europol ziet ze een belangrijke rol voor universitairen in de modernisering van de politiediensten.
Mevrouw De Bolle, verkozen worden tot UGent-alumnus van het jaar: wat doet dat met u?
Catherine De Bolle: “Ik was zeer aangenaam verrast toen ik het nieuws vernam. Erkenning is altijd fijn en als het dan nog van je eigen universiteit komt, doet dat extra veel deugd. Ik ben erg fier op de UGent, een universiteit die internationaal een rol speelt. De band is nog altijd sterk, ook omdat ik veel contact heb met academici. Vroeger was dat Brice De Ruyver, met wie ik een hele goede band had. Vandaag zijn Gert Vermeulen en Marc Cools nog steeds belangrijke adviseurs. Ik kom dus graag terug aan de UGent, net omdat ik weet dat ik op hen kan rekenen.”
Er is die persoonlijke band, maar welke rol kan een universiteit zoals de UGent spelen voor een organisatie zoals Europol?
“Die rol van de universiteiten is zeer belangrijk. We hebben onderzoekers en academici nodig om kritisch te kijken naar veiligheidsdiensten. Wij doen aan zelfevaluatie en zijn kritisch voor onszelf, maar als je dat enkel intern doet, heb je last van tunnelzicht. Universiteiten kunnen ons helpen om de politie op de hoogte te houden van maatschappelijke veranderingen. Ze kunnen vanuit het onderzoek nieuwe ideeën aanreiken, terwijl wij vaak de tijd niet hebben om stil te staan bij bepaalde zaken.”
Kunt u dat concreet maken?
“We werken nauw samen met de UGent op vlak van gegevensprotectie. Dat is een belangrijk topic voor ons, omdat de tijden veranderen. Als we vandaag ergens binnenvallen, treffen we heel wat computers, laptops, smartphones aan. Wat doen we met al die data? En mogen we al die data wel gebruiken voor het onderzoek? Hoe bewaren we ze? Dat debat leeft nu heel hard, maar wij kunnen het niet alleen oplossen. Je hebt experts en specialisten van buitenaf nodig om advies te geven.”
Die discussie over data ligt in het verlengde van de toenemende digitalisering. Hoe blijven politiediensten mee met de evoluties?
“Cybercriminaliteit is onze grootste uitdaging. En dat is veel ruimer dan zaken als ransomware of hacking. Het cyberaspect zit vandaag in alle andere soorten criminaliteit. De drugsproblematiek, kinderporno, mensenhandel,... alles heeft nu een digitale poot. Criminele organisaties hebben vandaag hun eigen digitale support units, met specialisten. We richten ons nu met veiligheidsdiensten op het opsporen van die profielen. Als we die wegnemen, verzwakken we de criminele organisatie, want het is niet evident om zulke posities te vullen.”
Dat geldt ook voor de posities bij de veiligheidsdiensten zelf?
“De juiste mensen vinden is vandaag inderdaad heel moeilijk. Kijk, de politie zal altijd nood hebben aan mensen die fysiek aanwezig zijn in straten en wijken. Maar daarnaast is er een grote nood aan hightechprofielen, die meer achter de schermen werken. Ook daarvoor kijk ik naar universiteiten. Zij leiden de specialisten op die wij nodig hebben om onze korpsen up-to-date te houden. We komen er niet meer met het opleiden van interne mensen alleen. We rekruteren nu meer universitairen dan vroeger. Zij zijn kritisch gevormd en dat is essentieel om beter te worden. Een bijkomend probleem: privébedrijven krijgen die profielen ook op de radar en betalen hen soms het driedubbele. Daar kunnen wij niet tegenop.”
En dat terwijl de aantrekkelijkheid van de sector fel lijdt onder het toenemende geweld tegen de politie.
“Het is een zeer verontrustende evolutie. Vooral omdat uit onze rapporten blijkt dat een mensenleven vandaag nog weinig betekent voor criminele bendes. We zien steeds meer gevallen van extreem geweld. Folterkamers bij mensenhandelaars, bijvoorbeeld. Dat niveau van geweld was ongezien in Europa en kennen we normaal enkel van de drugskartels in Latijns-Amerika. Maar nu is er geen schrik meer. Vroeger schuwden criminelen nog geweld, net omdat het de aandacht trekt. Nu deinzen ze voor niets meer terug, ook niet voor de politie. En zo vallen er ook slachtoffers die er helemaal niets mee te maken hebben.”
Wat kunnen we doen tegen die spiraal van geweld?
“Beter samenwerken. Ik ben het meest fier op het feit dat we in Europa veel meer informatie doorgeven en uitwisselen. Dat is een groot verschil met de situatie in 2016, het jaar van de aanslagen. De lidstaten beseffen dat wij operationele steun kunnen verlenen en ook een rol als expertisecentrum hebben. Zo richtten we het Innovation Lab op dat onder andere werkt op de nieuwste trends bij criminele bendes en informatie daarover deelt met de politiediensten.”
Ondertussen verslechtert het imago van politie en justitie bij de bevolking. Een evolutie die u waarschijnlijk niet blij maakt?
“We moeten het vertrouwen van de bevolking herstellen en onderhouden. Onze maatschappelijke rol is groot, mensen moeten erop kunnen vertrouwen dat politie en justitie er zijn om de wetten te doen naleven en de democratie in stand te houden. Dat er opgetreden wordt tegen criminaliteit en er ook bestraffing volgt. Dat moet je elke dag bewijzen. Maar de samenleving is sterker gepolariseerd en dat maakt het niet gemakkelijker.”
Hoe kan je dat aanpakken?
“Voor mij is er een voor en na de aanslagen van 2016. Nu zien agenten er op straat soms uit als Robocop. We zijn gaan wennen aan dat beeld, maar is het wel normaal? Vroeger kon je ieder politiekantoor gewoon binnenwandelen. Nu moet je op de meeste plaatsen eerst bellen, want het kantoor is gesloten. Ik vind dat heel spijtig om te zien.
Op vlak van justitie vind ik dat we als maatschappij veel meer moeten nadenken over hoe we omgaan met mensen die misdrijven plegen.”
Hoe bedoelt u?
“Ik ben een grote voorstander van alternatieve straffen. Er zijn voorbeelden van gevangenissystemen in Europese landen waar ze via sterke één-op-éénbegeleiding werken aan reïntegratie, met veelbelovende resultaten. Dat is allemaal zeer duur, maar mensen lange tijd opsluiten in slechte omstandigheden, dat is niet goed. Betrek academici bij dat debat. Filosofen, sociologen, criminologen, juristen, ... kunnen en moeten mee nadenken over die vraag.”
Het valt op dat u veel belang hecht aan de input van academici.
“Omdat zij vaak heel waardevolle input leveren, niet enkel op vlak van politie en justitie. Universiteiten moeten een leidende rol opnemen in het publieke debat. Nu blijft dat te vaak beperkt tot expert-BV’s of politici. Terwijl academici vaak een bredere kijk op de zaken hebben.”
Tot slot: de jury die u verkoos tot UGent-alumna van het jaar staat ook stil bij het feit dat u in uw functie het glazen plafond doorbreekt. Hoe kijkt u daarnaar?
“Eerlijk gezegd stond ik daar vroeger niet echt bij stil. De laatste tijd ben ik meer gaan beseffen dat het niet zo evident is. Er is een positieve evolutie, we zien meer vrouwen instromen bij politiediensten. Maar we ondervinden dat, van zodra je de aandacht voor de problematiek laat verslappen, de cijfers naar beneden gaan. Ik heb niet echt een mening over werken met quota. Bij Europol hebben we die niet, we werken met streefcijfers. Ik ben er wel van overtuigd dat actieplannen nodig blijven. We moeten vrouwen stimuleren om mee te solliciteren op bepaalde functies.”
Lees ook
Catherine De Bolle schrijft een brief gericht aan haar 18-jarige zelf
Catherine De Bolle schrijft een brief aan haar 18-jarige zelf. Welke raad heeft ze voor zichzelf, op een moment dat ze haar droom van de politieopleiding moet opbergen en met volle overgave voor rechten kiest?
Lees ook
Zij keren terug naar de universiteit
Of je nu aan het begin of aan het einde van je loopbaan staat: bijleren kan altijd. Om op zoek te gaan naar ontbrekende puzzelstukken in je professionele kennis, of om dromen waar te maken na je pensioen. Inge en Charlotte vertellen het elk vanuit hun eigen perspectief.
Eén richting, meerdere wegen: bestuurskunde en publiek management
Drie alumni blikken terug op hun opleiding en de richting die ze uiteindelijk uitgingen. Wat begon op dezelfde weg leidde naar andere oorden. Simon, Laure en Wouter studeerden alle drie bestuurskunde en publiek management.
Eén richting, meerdere wegen: criminologie
Wat begon op dezelfde weg leidde naar andere oorden. Ellen, Katrijn en Laurien studeerden criminologie, maar sloegen daarna elk hun eigen weg in.
Serhat gaat van de UGent naar Harvard: “Ik wil gezondheidszorg bij mensen brengen die ervan uitgesloten zijn”
Serhat Yildirim (26) legde net zijn laatste examens in de geneeskunde af en daarna mag hij naar het prestigieuze Harvard. Hij werd er toegelaten voor de tweejarige master Global Health Delivery.
