Geert Cappelaere is kinderrechtenexpert en vooral bekend van zijn rol bij Unicef, de kinderrechtenorganisatie van de Verenigde Naties. Hij was een tijdlang regionaal directeur voor het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Daarna werd hij Europees directeur van Unicef. In die hoedanigheid trok hij geregeld aan de alarmbel over de uitzichtloze situatie voor kinderen in conflictgebieden zoals Syrië en Gaza.
Nu hij zelf met pensioen is, schrijft hij een brief aan zijn 18-jarige zelf. Welke boodschap heeft hij voor de jonge Geert, net voor hij pedagogische wetenschappen aan de UGent gaat studeren.
Beste Geert,
Er breekt een spannende periode aan. Je jaren in het college van Poperinge zitten erop en je staat voor de keuze: wat nu? Dat je naar de Universiteit Gent gaat, is al uitgemaakt. Over wat je precies wil studeren, twijfel je nog. Het enige wat je weet, is dat je onrecht uit de wereld wil helpen. Dat gevoel zat er al in toen je nog een klein manneke was en dat zal nooit verdwijnen.
Ik licht al een tipje van de sluier: je zal kiezen voor pedagogische wetenschappen, omdat je daar je sociaal engagement in kwijt kan. Simpel zal het niet worden, ik wind er geen doekjes om. Vooral tijdens je eerste kandidatuur (bachelor, red.) word je serieus op de proef gesteld. Van de dertien vakken moet je er negen in tweede zittijd opnieuw doen. Het lijkt een onmogelijke taak, maar je vecht ervoor en … het lukt.
Misschien zit de uitspraak van je leerkracht geschiedenis op het einde van je middelbaar daar voor iets tussen. Hij geloofde niet dat je het zou maken, en barstte zelfs in lachen uit toen hij hoorde dat je naar de unief wilde gaan. Dat is blijven plakken. Zelfs nu, meer dan 45 jaar later, denk je daar soms nog aan. Het zal je motiveren, geloof me.
De jaren daarna loopt het gelukkig wat vlotter. Herexamens zal je niet meer hebben. Je hebt je weg gevonden en de vakken zijn steeds interessanter. De ontmoetingen die je – zeker tijdens de laatste jaren van je studies – hebt, zal je niet snel vergeten. Met veel van je mede-alumni heb je nu nog contact.
Na je studies gaat de bal echt aan het rollen. Eerst ga je aan de slag aan de UGent als doctoraatsonderzoeker, studeer je er ondertussen nog criminologie en mensenrechten bij, doe je onderzoek naar jeugdcriminaliteit én dan vragen de Verenigde Naties of je wil meeschrijven aan het Kinderrechtenverdrag. Straffer zelfs: je krijgt de kans om voltijds voor hen te werken en wordt een onvermoeibare expert en voorvechter van kinderrechten wereldwijd.
New York, Jemen, Soedan, Jordanië, Sierra Leone … En ga zo maar door. Je woont en werkt op ongelooflijk veel plaatsen als vertegenwoordiger voor de Verenigde Naties. De meeste van die plekken zijn op dat moment getroffen door gewapend conflict, dus plezierig zal het zeker niet altijd zijn. Het is een harde carrière. De confrontatie met het diepste onrecht, de grootste armoede en de schrijnendste situaties, dat kruipt in de kleren. Tijd om stil te staan heb je niet, je bent er om mensen te helpen, en dat zal je je hele carrière doen.
Je zal er fier op terugkijken. Je hebt altijd je gevoel gevolgd, gevochten voor waar je in gelooft en je omringd met de beste mensen om dat te doen. Dat is waar het leven om draait.
Als ik je dan toch één tip mag geven: vergeet niet om tijd en energie te investeren in creativiteit. In plastische kunsten, muziek en fotografie. Dat zijn belangrijke uitlaatkleppen die je later kunnen helpen om de gruwel en miserie wat beter een plaats te kunnen geven.
Maar, geloof het of niet Geert, je zal het maken. De doodgewone jongen uit het kleine West-Vlaamse Proven, zoon van twee kruideniers, dat klein manneke met de droom om het onrecht uit de wereld te helpen, jij zal voor de Verenigde Naties werken. Jij zal strijden tegen onrecht. Ma en pa zullen niet begrijpen wat je precies doet, maar ze zullen je altijd steunen.
Het ga je goed,
Geert
Lees ook
Nina Mouton schrijft een brief gericht aan haar 18-jarige zelf
Nina Mouton schrijft een brief aan haar 18-jarige zelf. Welke raad heeft ze voor de jonge Nina uit Lokeren die haar eerste stappen zet richting professionele leven waarin ze zich zal ontpoppen als auteur, spreker en voorvechter van zelfzorg en mild ouderschap?
Lees ook
UGent-alumnus van het jaar Stefan Hertmans: "De universiteit heeft mij geëmancipeerd”
Gelauwerd auteur, essayist en dichter Stefan Hertmans heeft een sterke band met de UGent: als alumnus, later als doctorandus en gastdocent. Academisch onderzoek speelt tot vandaag een sleutelrol in zijn werk en de basis daarvoor werd gelegd aan de UGent. “Mijn filosofische vorming is essentieel geweest in mijn denken. De universiteit heeft mij het vermogen geschonken om in twijfel een vorm van waarheid te zien."
Bio-ingenieur: één richting, meerdere wegen
Vanuit een brede interesse in wetenschap kozen ze voor de richting bio-ingenieur, maar waar bracht die keuze hen uiteindelijk? De ene verduurzaamt alle mogelijke bedrijven, terwijl de andere premium alcoholvrije dranken ontwikkelt. Wannes, Laurens, Rik en Charlotte - vier boeiende verhalen over hoe één opleiding leidt tot verrassende carrières.
Chelly’s strijd tegen leukemie: “We hebben je nodig – registreer je als stamceldonor”
Toen Chelly Kerkhof in december 2023 de diagnose acute myeloïde leukemie kreeg, stond haar wereld stil. Op 26-jarige leeftijd, in het laatste jaar van haar masterstudie Communicatiewetenschappen aan de UGent, werd ze plotseling geconfronteerd met een keiharde realiteit: haar leven was afhankelijk van een stamceldonor.
Industrieel Ontwerpen: één richting, meerdere wegen
Vier alumni blikken terug op hun opleiding en de richting die ze uiteindelijk uitgingen. Wat begon op dezelfde weg leidde naar andere oorden voor Pauline, Rob en Alyssa.
