De meeste dromen zijn bedrog. Zo ook voor Bert De Backer. Als kind wilde hij varkensboer worden. Als tiener belde hij na twee dagen ‘stage’ op een Franse varkensboerderij huilend naar huis met de vraag om hem zo snel mogelijk op te halen. “Wielrennen werd mijn nieuwe passie”, vertelt De Backer, “maar ik wilde ook een universitair diploma en dus was de keuze voor Bewegingswetenschappen snel gemaakt.”
Tussen 2002 en 2006 spendeerde De Backer heel wat tijd in de iconische sportzaal van het HILO aan de Watersportbaan. Vandaag keert hij terug naar die UGent-plek vol herinneringen. Pure nostalgie!
Welke herinneringen heb je aan je universitaire studies?
“Het middelbaar boeide me niet. Het was een noodzakelijk kwaad, in tegenstelling tot de fiets waar ik wel graag tijd en moeite in stak. Pas aan de universiteit ging de wereld voor me open. Ik vond er studiegenoten met dezelfde interesses en humor. We deelden alles met elkaar en haalden allerlei stunten uit. Nu noemen ze het wellicht vandalisme, toen waren het domme streken. In die studententijd kon je fouten maken, groeien van jongen tot man. Die studie heeft mij, samen met mijn fietscarrière, gevormd tot de persoon die ik vandaag ben.”
Wat was voor jou als student de grootste uitdaging?
“Ik was een beetje gemakzuchtig, ik wachtte vaak tot het laatste moment om in gang te schieten, dat gevoel te hebben: ‘oei, het gaat niet meer lukken … en dan lukt het toch.’ Aan de universiteit moet je daar een balans in vinden. In het eerste jaar had ik, mede door een spierblessure, nog herexamens. Daarna niet meer. De uitdaging lag er in om een zo goed mogelijk resultaat te halen met zo weinig mogelijk inspanning. Uiteindelijk heb ik vrij gemakkelijk mijn diploma behaald. Daar ben ik trots op. Daarna begint het leven pas en moet je het nog waarmaken. Maar dat diploma is toch een eerste bewijs dat je een engagement kan aangaan en tot een goed eind kan brengen, en dat binnen de voorziene tijd.”
Zat je op kot?
“Ik woonde in Eeklo en reed met de wagen naar de les. Ik zat niet op kot, maar ik heb niet het gevoel dat ik iets van het studentenleven heb gemist. Zeker in de kandidaturen (bachelor, n.v.d.r.) hadden we veel springuren, dus ik vulde de tijd met allerlei rariteiten. Studentikoze tornooitjes, uren darts op café, belachelijke uitdagingen zoals ‘zoveel mogelijk pizza eten van het pizza-buffet’ en daar een uur later spijt van hebben tijdens de atletiekles (lacht).”
Was je een fuif- of een blokbeest?
“’t Kofschip in de Overpoortstraat was me niet onbekend en ik dronk graag een Leffe met grenadine. Maar een zware drinker of ‘fuiver’ was ik niet. Ik ging altijd naar de les en natuurlijk verveelde ik me soms, maar dan speelde ik een spelletje. Je steekt altijd wel iets op. Vandaag ligt dat anders, je kan je info elders halen, maar toen gold nog: ‘als je niet in de les was, kreeg je de info ook niet mee.’ Wel was mijn aandachtsspanne niet heel lang, ik had vaak een dipje en dat zag je aan mijn nota’s. Ik was zeker niet de ‘man aan wie je notities vroeg’, eerder diegene ze bij een ander ging halen.”
Welke prof of les is je het meest bijgebleven?
“Creatieve dans. Ik heb weinig ritme, dus die lessen waren een uitdaging. ‘Beeld een sinaasappel uit’ (blaast). Begin er maar aan. Je staat daar, in je korte short en t-shirt, met allemaal andere studenten die naar je kijken. Nu kan ik er mee lachen en besef ik ergens de waarde van die lessen. Je moet uit je comfortzone treden, voor een publiek een opdracht uitvoeren. Sommige studenten bevriezen dan, ik niet. Ook bij andere vakken nam ik dat mee. Ik was niet de meest gestructureerde student, maar ik presteerde op mijn best op het moment dat het moest, wanneer er punten werden uitgedeeld. Onder druk kwam ik tot mijn recht, ook later in mijn wielercarrière."
Had je een topsportstatuut?
"Jazeker, dat heb ik verkregen door mijn resultaten als junior. Normaal word je dan belofte, maar ik besloot om eerst alles op mijn studies te zetten. Je kon me toen niet echt ‘wielrenner’ noemen. Ik fietste wel een beetje, maar echt ’trainen’ deed ik pas na de examens in juni. Wedstrijden reed ik dan vanaf augustus. Ik was 2,5 maanden ‘coureur’ per jaar, veel was dat niet. Het sterkte me wel dat ik, zonder al te veel training, nog altijd goed mijn plan trok tussen de andere beloften. Nadat ik mijn diploma had behaald, waagde ik mijn kans om prof te worden. Dat is me gelukt."
Lees ook
Terug naar de UGent met Davina Simons: "Ik heb heel veel mooie herinneringen aan mijn studententijd"
Als eerste in haar familie die ging studeren, moest Davina Simons (30) het vooral op eigen krachten doen. In 2019 behaalde ze haar master in de rechten aan de UGent. In geen tijd groeide ze uit tot een van de bekendste strafpleiters van het land en vandaag runt ze haar eigen advocatenkantoor.
Lees ook
Terug naar de UGent met Davina Simons: "Ik heb heel veel mooie herinneringen aan mijn studententijd"
Als eerste in haar familie die ging studeren, moest Davina Simons (30) het vooral op eigen krachten doen. In 2019 behaalde ze haar master in de rechten aan de UGent. In geen tijd groeide ze uit tot een van de bekendste strafpleiters van het land en vandaag runt ze haar eigen advocatenkantoor.
Alumni zoeken de perfecte aardappel met AI
Amper twee jaar geleden studeerde Jarne Bogaert (25) af als burgerlijk ingenieur aan de UGent. Vandaag leidt hij samen met twee studievrienden het Gentse AI-bedrijf Polysense, dat voedingsbedrijven helpt om minder afval te produceren.
Alumnus Serhat: “Het mooiste wat je kan doen, is studenten meegeven wat jij zelf geleerd hebt”
Wat als je na je diploma geneeskunde niet kiest voor het veilige pad, maar voor het onbekende? UGent-alumnus Serhat Yildirim trok met een Fayatbeurs vanuit Gent naar Harvard in de Verenigde Staten, waar hij ontdekte dat de wereld groter is dan onder de kerktoren.
Handschoen van student-ondernemer is klaar om vechtsportwereld te veroveren
In de wereld van de vechtsport is pijn haast onvermijdelijk. Dat ondervond ook UGent-alumnus Ashkan Joshghani (33). Een sportblessure mondde uit in een innovatie die veel verder reikt dan de mat: Exoligamentz. “Na maandenlange keuzestress tussen mijn sport en mijn droom als dierenarts, viel alles op zijn plaats.”
