De ene komt uit Tunesië en moet wennen aan hoe direct Belgen zijn op de werkvloer, de andere komt uit Rusland en begrijpt dan weer niets van de wirwar aan onuitgesproken regels hier. Safa Belghith en Ekaterina Longinova zijn onderzoeker aan de UGent en allebei verloren ze hun hart aan de stad Gent.
Ze ontmoeten elkaar, voor de verandering, via Teams. Omdat het coronavirus ons nog even in de greep houdt, maar ook omdat Safa Belghith energie tankt in haar thuisland Tunesië. “Ik werk even hier. Het was maanden geleden dat ik mijn familie nog zag, ik heb hen echt gemist. En de zon, die miste ik zo mogelijk nog meer.”
De zon in Moskou
“O ja!” roept Ekaterina Longinova uit. Haar schaterlach spreekt boekdelen. “In het begin had ik dat niet eens door. Maar ook al kan het in Moskou erg koud zijn, daar schijnt de zon tenminste.” Safa Belghith lacht mee. “Ik besefte ook pas na een tijdje hoe grauw het weer hier is.”
Toch is het niet alleen haar familie en de zon die Safa voor even deden terugkeren naar Tunesië, want eigenlijk reist ze voor haar werk. Ze doet onderzoek naar mensenrechten tijdens een overgangsjustitie - de overgang van een oorlogssituatie of dictatorschap naar vrede. Zoals na de Tunesische revolutie in 2011.
Amper jobs als onderzoeker
“Het is trouwens deels door de naweeën van die revolutie dat ik andere oorden opzocht voor mijn academische carrière”, verduidelijkt Safa. Ze belandde aan de UGent in het najaar van 2019. “Jobs liggen in Tunesië niet voor het grijpen, laat staan een job als onderzoeker, en fondsen zijn er al helemaal niet. Bovendien vond ik aan de UGent een onderwerp dat me helemaal ligt.”
“Heel herkenbaar”, reageert Ekaterina. Zij kwam als masterstudent naar België. “De politieke situatie en het gebrek aan fondsen waren voor mij twee belangrijke drijfveren om de internationale academische wereld op te zoeken. Al was ik ook gewoon nieuwsgierig naar studeren en werken in het buitenland.” Vandaag doet ze onderzoek naar artificiële intelligentie. “Ik heb voor een aantal doctoraatsfuncties gesolliciteerd: bij universiteiten in centraal Europa en het Verenigd Koninkrijk. Uiteindelijk heb ik voor het interessantste onderzoeksonderwerp gekozen. En het klikte vanaf het begin met mijn promotor.”
Te open of niet open genoeg?
Ook al werkt ze graag samen met haar collega’s, er zijn best wel wat gewoonten waar Ekaterina aan moet wennen. “Ongelooflijk hoeveel onuitgesproken regels jullie hebben”, vertelt ze. “Ik vind het op zijn zachtst gezegd een uitdaging om dat allemaal zelf uit te pluizen. In Rusland kan het cijfer van studenten wijzigen na een feedbacksessie bijvoorbeeld. Als je dat hier wil doen, moet je een procedure volgen. Bovendien is het zeer ongebruikelijk, dat heb ik aan den lijve ontdekt. In Rusland zijn die regels duidelijker, en mensen communiceren er veel directer.”
“O nee, voor mij is dat net omgekeerd. Belgen zijn veel opener dan Tunesiërs”, lacht Safa. “Daar moet ik dan weer aan wennen. Ik vind het heel verfrissend om feedback te krijgen over de inhoud van mijn werk en niet over de manier waarop ik gekleed ben, om maar iets te zeggen."
Hart voor Gent
Of ze nu moeten wennen aan de plaatselijke mentaliteit of niet, ze zijn hier allebei met evenveel plezier. Wel weten ze nog niet hoe hun toekomst eruit ziet als hun doctoraat afgelopen is. Safa: ”Veel hangt natuurlijk af van de posities die vrijkomen aan de universiteit, bijvoorbeeld als postdoctoraal onderzoeker. Al lijkt een job bij een NGO me ook wel aantrekkelijk.” Ekaterina: “Idem. Hoe graag ik ook een postdoc zou doen, ik ben er zeker van dat ik ook in de bedrijfswereld mijn ei kwijt kan. Zeker in mijn branche.”
Eén ding is zeker, hoe onzeker hun toekomstplannen ook zijn, met Gent zijn ze nog niet klaar. “Die architectuur, dat is toch geweldig”, vindt Ekaterina. “En het Gravensteen dan, wat een fantastisch gebouw is dat,” valt Safa haar bij. “Ik ging er altijd van uit dat ik na een tijdje wel in Brussel zou belanden, omwille van de taal. Maar daar ben ik nu helemaal niet meer zo zeker van. Ik wil hier niet meer weg.” Aarzelend voegt ze eraan toe. “Nu toch nog niet.”
Ekaterina Longinova is PHD student bij de vakgroep Marketing, Innovatie en Organisatie aan de faculteit Economie en Bedrijfskunde en is fan van de middeleeuwse sfeer in Gent.
Safa Belghith is PhD Student bij het Centrum voor Mensenrechten aan de faculteit Recht en Criminologie en is gek op alle plekken waar ze Belgian Waffles verkopen.
Lees ook
Van onderzoek naar impact: hoe technologietransfer aan de UGent werkt
De UGent trekt niet alleen onderzoekers en studenten aan, ook bedrijven nestelen zich graag in de nabijheid van de universiteit. Excellent onderzoek, knowhow en hoogopgeleiden vormen de ideale voedingsbodem voor innovatie.
“Ongehinderd door jargon zotte ideeën bedenken voor een beter Gent”
“Kennis is één ding. Maar we blijven soms te lang in deze fase hangen”, zegt onderzoeker Bas Baccarne (onderzoeksgroep imec-MICT-UGent, in De Krook). Hij verkiest de shortcut van ‘denken’ naar ‘doen’. Het liefst samen met veel stakeholders. En het allerliefst in de stimulerende omgeving van ‘Comon’.
De Gentse hellingen: een haat-liefdeverhouding
Iedereen die in Gent studeert, weet het: de universiteitsstad is allesbehalve vlak. Of het nu de eindeloze Sint-Kwintensberg of de berg aan de Vooruit is: je hebt er ongetwijfeld al op gevloekt, terwijl je kuiten in brand staan. En zelfs jaren na de laatste pedaalslag blijven bepaalde herinneringen aan de hellingen kleven.
Alumnus Wim Oosterlinck en student Florian Vermeersch versus de Gentse hellingen
Het mag dan wel al twintig jaar geleden zijn, hij is ze niet vergeten: UGent-alumnus Wim Oosterlinck reed vroeger dagelijks de hellingen op. Nu doet hij het nog eens opnieuw met wielerprof en UGent-student Florian Vermeersch.
