Serhat Yildirim (26) legde net zijn laatste examens in de geneeskunde af en daarna mag hij naar het prestigieuze Harvard. Hij werd er toegelaten voor de tweejarige master Global Health Delivery. Toen we Serhat de vraag stelden of hij zin had in een in een kort gesprekje kwam het antwoord er heel snel: “Ik heb veel te danken aan de UGent, bijgevolg ga ik graag in op jouw vraag”.
“Harvard is nooit mijn doel geweest. De opleiding staat nog maar een maand of 8 op mijn radar. Ik plande aanvankelijk verder te studeren aan de UGent met een specialisatie in psychiatrie of als spoedarts. Maar ik wil terug naar de essentie van de gezondheidszorg. Voor mij is dat de combinatie tussen geneeskunde, onderzoek en beleid. Door evenveel belang te hechten aan deze drie onderdelen vermijd je sneller dat je vanuit een ivoren toren een gezondheidsbeleid gaat bepalen. Daarnaast wil ik ook even weg van onder de kerktoren. Zo kwam ik bij Harvard terecht. De opleiding is heel praktijkgericht, alles wat ons er wordt aangeleerd is ook direct toepasbaar. Waardoor ik er vooral hoop echt vaardigheden te ontwikkelen.”
"We moeten afstappen van het idee om diversiteit als een project te zien"
“Mijn verhaal heeft de laatste weken de media gehaald. Ik kreeg daarbij veel positieve reacties maar best ook veel harde, negatieve reacties. Ik ben gelukkig ondertussen op een punt gekomen waarbij het me eigenlijk niet meer interesseert wat mensen zeggen. Ik ben hier. Ik heb hier een rol en functie. Ik voel me hier goed. Hebben anderen mensen daar een probleem mee, dan spijt me dat vooral voor hen. In de plaats van hele tijd over wij-zij te praten, moeten we verder gaan met een wij-verhaal. Aan de positieve reacties die ik de laatste weken mocht ontvangen, merk ik dat jongeren en ook mijn medestudenten met een migratieachtergrond steeds meer zo beginnen te denken. Dat stimuleert me om verder te doen.
De UGent doet ook echt heel veel. Ik vind wel dat we moeten afstappen van het idee om diversiteit als een project te zien. De discussie over de meerwaarde van diversiteit zijn we al lang gepasseerd. Laten we diversiteit gewoon zien als een feit en meer proberen te integreren in de opleidingen. Door mijn functie in de Vlaamse Vereniging Studenten (VVS) besef ik heel goed dat de echte diversiteitsuitdaging binnen het hoger onderwijs eigenlijk al vroeger begint. Zo ben ik in de Raad van Bestuur van GO! Scholengroep 24K terechtkomen omdat ik daar misschien wel mee voor veranderingen kon zorgen. Maar je stoot op zoveel muren. Het blijft heel moeilijk.”
"Mijn traject is verlopen zoals het moest verlopen"
“Geneeskunde was niet echt een bewuste keuze. Het waren mijn leerkrachten in de middelbare school die me stimuleerden om deze richting uit te gaan. Ik zou de keuze zeker opnieuw maken. Geneeskunde, het vak en de opleiding, is zo breed. Het raakt aan alle takken en lagen van de samenleving wat ik persoonlijk een enorme meerwaarde vind. Alles begint ook bij een goede gezondheid. Iets wezenlijk willen betekenen in andere mensen hun leven, start vaak met de zorg voor hun gezondheid.
Ik vond de zoektocht naar mijn eigen traject niet eenvoudig. Achteraf gezien zou ik er ook niets aan veranderen. Mijn traject is verlopen zoals het moest verlopen. Ik ben heel veel naar buiten gekomen, buiten de geneeskunde, buiten mijn opleiding en ik heb daar enorm veel aan gehad.
Ik heb me tijdens mijn studies wel vaak de vraag gesteld “wat ben ik hier eigenlijk aan het doen?”. In mijn tweede bachelor heb ik het heel zwaar gehad. Ik was VVS-voorzitter, wat een full-time job is. Ik ging naar de les en ik werkte als jobstudent. Ik wilde alles goed doen, maar ik zat er compleet door. Dat had een impact op mijn punten. Met hoge punten alleen onderscheid je jezelf echter niet. Door mijn extracurriculaire activiteiten heb ik mezelf kunnen ontplooien, kunnen ontwikkelen en leerde ik vaardigheden die ik op de schoolbanken niet leerde. Vaardigheden die me nog steeds ten goede komen. En dat is dankzij de UGent. Vandaag ben ik dankbaar voor de moeilijkere onderdelen van mijn traject. Ik ken mijn grenzen perfect. Ik weet hoever ik kan gaan en wanneer ik een stapje achteruit moet zetten.
Iedereen is op zoek naar een plaats, naar een traject en je vindt die niet steeds onmiddellijk. Mijn boodschap is: “dat is oké”. Je ziet wel waar je terechtkomt. Daarmee wil ik niet zeggen dat je een je m’en fous-houding moet aannemen. Maar je hoeft niet persé zaken twee jaar op voorhand te plannen. Probeer je de teleurstelling te besparen wanneer iets niet verloopt zoals verwacht. Relativeer daarbij ook. De wereld zal niet vergaan. En probeer gewoon steeds het beste van je zelf te geven, niet enkel binnen je opleiding maar ook daarbuiten.”
"Ik hoop ergens te belanden waar ik iets kan betekenen"
“Ik weet niet waar ik zal terechtkomen. Ik laat mezelf ook verrassen. Ik voel wel dat mensen een rolmodel van me willen maken. Wat ik zelf niet wil. Ik wil geen rol krijgen, omdat er dan wordt vanuit gegaan dat ik een uitzondering ben. Dat ben ik eigenlijk niet. Aan de andere kant merk ik uiteraard wel dat andere mensen door mijn verhaal geïnspireerd en gestimuleerd raken. Als ik anderen zo wel kan motiveren, dan neem ik die rol ter harte.
Ik geef het advies dat ik aan andere studenten geef, ook aan mezelf. Ik hoop vooral ergens te belanden waar ik iets kan betekenen. Mijn uiteindelijk doel is om gezondheidszorg bij mensen te brengen die daarvan uitgesloten zijn. Ik hoop ooit te kunnen zeggen “ik heb niet de wereld veranderd, maar ik heb wel voor sommige mensen de wereld kunnen veranderen.”
"De UGent is echt een warme gemeenschap"
“Mijn studententijd is echt voorbij gevlogen. Ik herinner me nog het inschrijvingsmoment. Mijn moeder en ik in het Ufo. Ik vond dat zo angstaanjagend. Ik wist absoluut niet wat ik kon verwachten. De “universiteit” was voor mij toen een ver-van-mijn-bed-show.
De UGent is echt een warme gemeenschap. Ik ben trots om de UGent te vertegenwoordigen. Wij zijn een heel pluralistische universiteit, waar iedereen zich welkom voelt en waar er een gemeenschap is. En we mogen dat eigenlijk echt veel meer uitdragen. Ik ga de barmhartigheid en de openheid onthouden. En het feit dat we het steeds proberen beter te doen.”
Lees ook
Van de UGent naar Hollywood: deze drie alumni winnen een Academy Award
Op 23 februari liepen drie UGent-alumni over de rode loper in Hollywood om een prestigieuze award in ontvangst te nemen van de Academy of Motion Picture Arts and Sciences, bekend van de Oscars.
Nina Mouton schrijft een brief gericht aan haar 18-jarige zelf
Nina Mouton schrijft een brief aan haar 18-jarige zelf. Welke raad heeft ze voor de jonge Nina uit Lokeren die haar eerste stappen zet richting professionele leven waarin ze zich zal ontpoppen als auteur, spreker en voorvechter van zelfzorg en mild ouderschap?
UGent'er voor het leven: waarom alumni van levensbelang zijn
Alumni spelen een niet te onderschatten rol in de werking van een universiteit. “De contacten zijn van groot belang, zowel op vlak van onderzoek, onderwijs, reputatie, talentmanagement,...”, vindt emeritus professor Kristiaan Versluys.
Zij keren terug naar de universiteit
Of je nu aan het begin of aan het einde van je loopbaan staat: bijleren kan altijd. Om op zoek te gaan naar ontbrekende puzzelstukken in je professionele kennis, of om dromen waar te maken na je pensioen. Inge en Charlotte vertellen het elk vanuit hun eigen perspectief.
