Of je nu aan het begin of aan het einde van je loopbaan staat: bijleren kan altijd. Om op zoek te gaan naar ontbrekende puzzelstukken in je professionele kennis, of om dromen waar te maken na je pensioen. Inge en Charlotte vertellen het elk vanuit hun eigen perspectief.
Inge De Waele, de docent op rust die haar literaire droom brandstof geeft
Inge heeft al zo’n dertig jaar haar eigen praktijk voor systeempsychotherapie, en gaf daarnaast jarenlang les aan de HOGENT. Toen ze vorig jaar als docent met pensioen ging, kwam er plots ruimte vrij in haar agenda. Zonder aarzelen schreef ze zich in voor de
De droom van fictie
“Eigenlijk droom ik er al heel lang van om een fictieverhaal te schrijven”, bekent Inge. “Maar ik weet te weinig over literatuur. Dat is mijn grootste motivatie geweest.” Als psycholoog publiceerde ze al een aantal non-fictieboeken, en in haar vrije tijd schrijft ze wel eens poëzie. Maar ze stond te popelen om de literaire wereld meer te verkennen. “Als therapeut gebruik ik graag goede literatuur, als hulpmiddel om te reflecteren. Het voordeel is dat je zo meer inzicht krijgt in de psyche van de mens. Meer en meer zie je dat literatuur een vast onderdeel is van zorgopleidingen.”
Voor Inge was de opleiding een springplank naar een volgende fase in haar leven: romanschrijver worden. Haar pensioen gaf haar een duwtje in de rug. Inge: “Maar eigenlijk hoef je niet met pensioen te zijn: je kan de lessen perfect combineren met een job. Tweewekelijks volgde ik een halve dag les.”
Terug gekatapulteerd in de tijd
“We kregen les op topniveau, twee proffen die met kennis van zaken over literatuur spraken: echt boeiend”, blikt Inge terug. “En dat in een klein groepje van twaalf studenten. Daardoor waren de lessen erg interactief.” De meeste studenten hadden eerder een literaire achtergrond, terwijl Inge uit de zorgwereld komt. Inge: “Zo leerden we niet alleen van de proffen, maar ook van elkaar. Het viel me trouwens op dat proffen en studenten communiceren als gelijken. De hiërarchie is minder merkbaar, dat is een groot verschil ten opzichte van vroeger.”
Haar eerste les was op een maandagochtend, om half negen, aan het begin van het academiejaar. Op weg ernaartoe werd ze even helemaal terug gekatapulteerd in de tijd. “Ik belandde meteen in een hele stroom studenten, die te voet van het station naar de Blandijnberg gingen. Zo tussen de studenten lopen, dat vond ik heerlijk. En ik realiseerde me dat mijn allereerste les psychologie, in 1976, ook aan de Blandijnberg was. Een heel speciaal gevoel!”
Charlotte Waegeman, de leergierige dierenarts die graag kennishiaten opvult
Charlotte Waegeman studeerde af als dierenarts, en werkte als inspecteur in slachthuizen toen ze van haar werkgever, het FAVV (Federaal Agentschap voor de veiligheid van de voedselketen), de kans kreeg de micro-credential ‘risicomanagement en microbiologische voedselveiligheid’ te volgen.
“Per provincie mocht één inspecteur zich inschrijven. Ik heb me kandidaat gesteld, en ben uitgekozen. Daar was ik heel dankbaar om!”, vertelt Charlotte trots.
Pittig, maar flexibel
Ze volgde de opleiding om twee redenen: eerst en vooral omdat ze graag blijft bijleren. En ten tweede omdat het voor haar een ontbrekend puzzelstukje in haar kennis was. Charlotte: “Als dierenarts en inspecteur weet ik heel wat over dieren, maar tijdens de masteropleiding werd er minder gefocust op de voedingsleer bij dieren. Het was interessant om me ook in die schakel van de voedselketen bij te scholen.”
De lessen zelf vonden voornamelijk tijdens het eerste semester plaats: een uur of drie, vier aan een stuk, en dat twee dagen per week. “Het was pittig, dat ga ik niet ontkennen”, glimlacht Charlotte. “Zeker omdat ik toen net aan het begin van mijn zwangerschap zat. Bovendien had ik als inspecteur wel eens een dringende opdracht, waardoor ik een les miste.” Gelukkig kon ze die lessen nadien makkelijk online inhalen. “En ik mocht zelf kiezen wanneer ik mijn examens aflegde.”
Zeker niet de laatste keer
Dankzij het online leerplatform van de UGent, Ufora, kon ze helemaal op haar eigen tempo leren. Charlotte: “We volgden er een leerpad, dat bestond uit lesmateriaal, video’s, oefeningen, enzovoort. Ik kon er zelf bijhouden wat ik had voltooid, en wat ik had bekeken. Heel handig! Mijn eigen vooruitgang zien in het platform werkte zeer motiverend voor mij.”
Als werkstudent voelde ze zich veel meer gefocust dan toen ze studeerde. “Ik volgde de cursus uit interesse. En ik was ook een stuk zelfverzekerder, dankzij mijn professionele ervaring.” Ook de relatie met haar lesgevers voelde anders dan vroeger: “Het was veel persoonlijker. Af en toe stuurden ze me bijvoorbeeld een artikel door over een onderwerp dat me interesseerde. Daardoor leerde ik nog meer bij. Nee, het is zeker niet de laatste keer dat ik zo’n opleiding volgde.”
Wil je je bijscholen, specialiseren, je kansen op de arbeidsmarkt vergroten of iets helemaal nieuws proberen? Of je nu student, werknemer, werkzoekende of ondernemer bent: op de levenslang leren beurs vind je al je mogelijkheden samen onder één dak op 28 maart in Flanders Expo.
Lees ook
UGent-alumnus van het jaar Stefan Hertmans: "De universiteit heeft mij geëmancipeerd”
Gelauwerd auteur, essayist en dichter Stefan Hertmans heeft een sterke band met de UGent: als alumnus, later als doctorandus en gastdocent. Academisch onderzoek speelt tot vandaag een sleutelrol in zijn werk en de basis daarvoor werd gelegd aan de UGent. “Mijn filosofische vorming is essentieel geweest in mijn denken. De universiteit heeft mij het vermogen geschonken om in twijfel een vorm van waarheid te zien."
Bio-ingenieur: één richting, meerdere wegen
Vanuit een brede interesse in wetenschap kozen ze voor de richting bio-ingenieur, maar waar bracht die keuze hen uiteindelijk? De ene verduurzaamt alle mogelijke bedrijven, terwijl de andere premium alcoholvrije dranken ontwikkelt. Wannes, Laurens, Rik en Charlotte - vier boeiende verhalen over hoe één opleiding leidt tot verrassende carrières.
Chelly’s strijd tegen leukemie: “We hebben je nodig – registreer je als stamceldonor”
Toen Chelly Kerkhof in december 2023 de diagnose acute myeloïde leukemie kreeg, stond haar wereld stil. Op 26-jarige leeftijd, in het laatste jaar van haar masterstudie Communicatiewetenschappen aan de UGent, werd ze plotseling geconfronteerd met een keiharde realiteit: haar leven was afhankelijk van een stamceldonor.
Industrieel Ontwerpen: één richting, meerdere wegen
Vier alumni blikken terug op hun opleiding en de richting die ze uiteindelijk uitgingen. Wat begon op dezelfde weg leidde naar andere oorden voor Pauline, Rob en Alyssa.
